Często spotykam się ze stwierdzeniem, iż każdemu człowiekowi trzeba wybaczać, dać drugą szansę. Że każdy może się zmienić, i wszyscy zasługują na nowy start. Na podstawie własnych doświadczeń i obserwacji stwierdzam, iż jest to stek bzdur.
Jestem w stanie jeszcze zrozumieć, że ktoś mający np. nieszczęśliwe dzieciństwo zszedł na złą drogę. Oczywiście złe warunki materialne, otoczenie etc. są pewnym wytłumaczeniem. Ale ja znam osoby, które na takowe niewygody nie były skazane. Niczego im nie brakowało, nie wychowały się w podejrzanym otoczeniu. Były po prostu złe same z siebie.
Ci ludzie przypominają mi zgniłe jabłko. Widzieliście kiedyś drodzy Czytelnicy, żeby taki owoc nagle zamienił się w jędrny i soczysty? Oczywiście, że nie. Moim zdaniem na takich ludziach można spokojnie postawić przysłowiowy krzyżyk, i jeśli piekło istnieje, oni bez dwóch zdań tam trafią.
Mało tego, podobno to, czy jesteśmy dobrzy czy źli jest praktycznie zapisane w genach, czyli właściwie rodzimy się z przynależnością do jednej z tych stron.
Osobiście nie wierzę w cudowne nawrócenia, to są rzeczy, które można włożyć między bajki. Dlatego wybaczenie można stosować wyłącznie dla ludzi, którzy są albo zagubieni, albo niechcący wyrządzili nam krzywdę. Dla naprawdę złych nie ma ratunku, ich trzeba spisać na straty.
